^^ Na serio bardzo mnie cieszy, że Ci się spodobało. :3

Kabura jest to to coś, w czym chowa się broń. C:

To miał być taki żart, element humorystyczny. :3

Gubienie często mi się zdarza, tak samo zbyt długie przytrzymywanie altu lub shiftu, tylko jak pojawią się dwie duże litery to to się bardziej w oczy rzuca.

Heh, dzięki. xD Ta dziewczyna ma lekko zrąbaną psychikę. xD Nie, nie jest ostatnim człowiekiem na Ziemi - jest w mieście odizolowanym od pozostałych wielkim, niezniszczalnym kloszem i nie może się stamtąd wydostać. Są tam tylko krwiożercze bestie, które zabiły innych ludzi. Została tylko ona.

Miło mi, tak też miało być. C:

Spoko. A jak Ci się ogólnie notka podoba?

Powtórzenia ,,biegu" i ,,szybkości" w pierwszych zdaniach. Nie wiem, czy uznać je za celowe, artystyczne powtórzenia, mające podkreślić tępo i czynność, ale jeśli miały spełniać tę rolę, to średnio im się udaje. Trzeba by pomyśleć nad wpleceniem i zastosowaniem ich w inny sposób, niż po prostu użycie po raz kolejny w jednym akapicie.
Parkur rodem z jakiegoś anime~.

Dialogi, proszę szanownego pana Dyzia, zapisujemy w takiej formie:

.   Stefania odwróciła się dramatycznie do Pabla. Jej dłonie, złączone nad piersiami niby do modlitwy drżały, nie była w stanie ukryć tego tak samo, jak nowych łez formujących się na powiekach, które już przymierzały się by spłynąć po jej gładkiej bladej cerze, kanalikami wyznaczonymi przez swoich poprzedników. Jej dolna warga dygotała razem z całą szczęką, ukazując co kilka sekund piękne, równe białe zęby. Zamknęła szybko powieki, po czym otworzyła je szeroko, niby strzepując z rzęs resztki łez i jej spojrzenie nagle stało się bardziej stanowcze.
  - PABLO! - krzyknęła z niekrytą złością w głosie. - Jak mogłeś! Jak mogłeś mi to zrobić!
  Pablo próbował chwycić ja za ramiona, jednak Stefania wyrwała się mu od razu i odskoczyła kilka kroków w tył. Jej dłonie teraz zaciskały się w drobne piąstki, gotowe uderzyć w niemal dziecięcą twarz przerażonego Pabla. Mężczyzna czuł narastający strach, zdołaj jednak wydusić z siebie niemal szeptem:
  - Stefanio... o co ci chodzi?
  - Pablo, prosiłam cię, prosiłam! Przecież... Zanim wyszedłeś, Pablo, ja prosiłam! - Jej ciało znów drżało w bezsilnej rozpaczy.
  - Ale o co? Stefanio...
  - Żebyś kupił marchewki, idioto!
  - Stefanio... ale to było... to było 10 lat temu!

Tekst napisany na poczekaniu, kropeczka na początku bo quote zjada spacje.
Czyli w skrócie: Wcięcie takie jak przy akapicie, myślnik, spacja, tekst, znak interpunkcyjny lub jego brak, spacja, myślnik, spacja, dalej tekst.

  - _____! - ____.

,,powiedziała do siebie wstając. [akapit] Wyszła z kominka" - tu powinien być enter i nowy akapit.
,,a zapasy się powoli kończyły." - nie pasuje mi tu szyk, chyba lepiej brzmi ,,a zapasy powoli się kończyły" albo ,,a zapasy kończyły się powoli", choć do kontekstu logicznego lepiej pasuje ,,powoli się".
,,przeżyła. [akapit] Dziewczyna" - chyba dobrze by tu wyglądał.
,,spokojnie, [koniec zdania] żadnych śladów żywej duszy." - druga część zdania lepiej wyglądałaby samodzielnie, jest podsumowaniem tego, co zobaczyła dzięki obserwacji opisanej wcześniej, więc warto to oddzielić.
,,- Zaczynasz mieć paranoje... – [czasownik] do siebie." - na przykład mruknęła, powiedziała, szepnęła, cokolwiek.
,,Spojrzała do lustra" - nie jestem pewna, ale wydaje mi się, że przyjęło się raczej mówić ,,w lustro" czy coś.
,,broń, odwrócił się, perfekcyjnie wycelował" - nagle zrobiłeś z dziewczyny chłopca.


Smutno mi z powodu Martina, boże, jak ona mogła go zabić, wydawał się spoko...
Generalnie dobra interpunkcja jeśli o przecinki chodzi.
Nastrój kojarzy mi się z kolorami w tle bloga, z Nowym Yorkiem, post apokaliptycznym, bromksowym syfem i z bladymi, żółtymi światłami odległych wieżowców : I
Biedny Martin.

Haha... Gdyby nie końcówka myślałabym, że popierdzieliłam opka. Ale jednak jest dobrze. Wyjście na pewno jakieś się znajdzie. Czekam na pojawienie się po raz pierwszy u ciebie głównych bohaterów. No i oczywiście na nn, bo jak zwykle prolog nic nie wyjaśnia

O Jeju... to jest genialne! Ta dziewczyna też . Ty nie marudź teraz tylko pisz dalej bo ja chcę już kolejną notkę!!!!

Ten film co widziałam był strasznie smutny. Biedak rozpłakał się, bo ustrzelił manekina A później stracił swojego jedynego towarzysza-psa.
Skąd bierze się u ciebie pesymizm? Trochę więcej wiary w siebie. Piszesz lepiej ode mnie.

Zaraz... Była taka scena w tym filmie? xD Bo ja pamiętam, że z nimi gadał, ale o tym, że ustrzelił... to tego nie kojarzę. Możliwe, że to z powodu mej marnej pamięci. A to z tym psem, to pamiętam - ten pies uratował mu życie, a potem zmienił się w "zombie" i tamten musiał go zabić. :C
Może temu, że się dziwnie czuje? I nie wydaje mi się, bym pisał lepiej od Ciebie.

No, choć w sumie pisząc ten prolog miałem na myśli dwa inne filmy. xD
Złe wspomnienia, że chce Ci się płakać?
Wątpię, byś mogła oszaleć bardziej, a następny rozdział... powinien się pojawić... kiedyś. A prolog wcale nie jest taki świetny.