Hym… Co mam o sobie napisać? W chwili obecnej mam 15 lat, urodziłem się 16 listopada rocznik 96. Jestem dziwną istotą, strasznie głupkowatą i dziecinną, jednak uważam, że skrywam w sobie niespożyte pokłady inteligencji. Praktycznie wszyscy spostrzegają mnie jako wyrośnięte, głupie dziecko, przynajmniej ja tak odbieram to, jak się zachowują niektórzy w stosunku do mnie, choć nie raz mówią mi to wprost. Według mnie mam dość nieciekawy wygląd, dlatego lepiej go nie opisywać.
    Od małego miałem niepohamowany pociąg do magii, okultyzmu i zjawisk paranormalnych, a poza tym mój zmarły już dziadek wpoił mi zamiłowanie do pokemonów, dlatego nie powinien być dziwny fakt, że mam opowiadania właśnie o magii i pokemonach oraz o Ben 10.
    Co do moich opowiadań – mam niewiarygodnie rozwiniętą i bujną wyobraźnie, dlatego mam 6 opowiadań i mnóstwo pomysłów na nowe, jednak cierpię na chorobę zwaną brakiem czasu. O pokach mam dwa blogi z opkiem: pierwszy chyba padł po kłótni z jedną moich „koleżanek”, która była jedną z głównych bohaterek tego opowiadania, drugie piszę nadal, są to przygody w mym własnym regionie z pokemonami wymyślonymi przeze mnie. Opowiadania o „magii” mam dwa, jedno o Avatarze (nie o tych niebieskich stworkach), opowiadanie toczące się jak Legenda Aanga na Nickelodeon, jednak Katara nie jest jedynym magiem wody na biegunie południowym… Drugie opowiadanie o magii opiera się na świecie i zasadach całkowicie wymyślonych przeze mnie, więc trudno je jakoś określić, najlepiej zajrzeć i przeczytać. Ostatnie opowiadanie jest o tematyce Ben 10, które już totalnie odchodzi od normy. Ratowanie świata i życie nastolatków w tym opku  nie są tak proste jak mogło by się wydawać.
Moje nowe opowiadanie opowiada o prawdziwej magii na ziemi. Pokazuje wzajemny stosunek trzech odmiennych magicznych kultur, ludzi i ich serca. Z tego, co mam na razie zaplanowane wnioskuje, że to będzie dość ciekawe opko.
Staram się pisać zawsze, gdy mam ochotę i zamieszczać nowe rozdziały w niedużych odstępach.
    Znany jestem pod pseudonimami Dyziek, Hex lub Nathaniel, ale wszyscy do mnie mówią Dyziek i mnie to nie przeszkadza. Jestem lekko zboczony, ale to taki wiek, tolerancyjny i często uległy, nie lubię się kłócić, nigdy nie umiałem się na kogoś długo gniewać, więc uznawałem kłótnie za bezsensowne marnowanie czasu...